Robotnik: Nie wiem, jak się tam znalazłem. Zobaczyłem hotel i jakąś rzekę. Najwidoczniej znalazłem się w jakiejś małej mieścinie. Czuć było jednak, że to miasto ma jakąś dziwną aurę.
W tem… Usłyszałem głos, dobiegający jakby z powietrza
Czy słyszycie mnie?
– Słyszymy – odpowiedzieliśmy, bo jeszcze oprucz mnie było conajmniej z trzech ludzi. To dobrze – rzekł głos – Czy wiecie w jakim jesteście miejscu? – Nie, Rzekliśmy – Jesteście w drumineshire, drógim mieście, a raczej miejscowości, rządzone to wszystko jest przez Andromedę Masterson. Jest waszą księżniczką. I moją cór… Głos przerwał. Czyli to prawda co muwią. Księżniczka jest córką Ojca, córką Mistrza.
Tak nazywamy Boga, który nas stworzył i stworzył requię. Do rzeczy. Szliśmy po tej mieścinie, kiedy natykaliśmy się na te schody. Coś nas odepchnęło. Nieee, krzyknął głos. Tam dalej nie wchodźcie. Tam są podziemia. Za podziemiami serce Baren, A za tym kraina lodu. A za tym krawędź świata. Nie chcę żeby zabił was hathorilian… A przynajmniej nie teraz. Czyli że mistrz chce żebyśmy byli zabici? Rzekłem. Niee, rzekł mistrz. Nie nie, Bo w końcu z kim będzie gadać moja księżniczka, moja córka Andy? Tylko my nigdy nie będziemy pewnie w Requii, rzekłem.
A pewnie że będziecie w requii, jak będzie więcej ludzi, albo strażnicy manamony. Bo widzicie. Jesteście na razie strażnikami tego miejsca. I też jest z nami Baren Byron. Wtem… Zobaczyłem wielkiego smoka, który po prostu zamienił się w człowieka. Jestem byron, rzekł szorstkim głosem. Będę tu zaglądał wieczorami czy wszystko… Wiecie… Jest pod kontrolą.
Perspektywa oghmy:
Przedstawiłem im mojego pomocnika. Czułem się nijak, Wiedziałem, że byron będzie miał destrukcyjną naturę, i w jakimś czasie zniszczy to miasteczko i zabije kilkunastu ludzi. Ale, przynajmniej, requia będzie spokojna, I moja Andy też. Na wzgórzu chinkon leżało, czy tam wylegiwało się parę leonatarów, ninjarkinów, a sylfantomy szyły długie nici. Te nici, Rzekłem, mogą się przydać. Te nici byron zastosuje jako kolce, Wystarczy że dostane się do Kiare wraz z Byronem, narysujemy parę kolców, utwardzimy nici i zrobimy, taki, generator kolców, ażeby nikt, mojej ukochanej requii, nie zniszczył, żeby był święty spokój. A drumineshire… Chrzanić. Tam mają być tylko strażnicy, tam ma nikt się nie dostać, czy to z requii, czy z Kiare.
Kilka godzin później
Wielki kolczasty smok zaczął rozwalać domy, kraść, i zabijać domowników w drumineshire. Uciekajmy! Rzekłem. Uciekajmy! To hathorilian. Nie, rzekła jakaś dziewczyna, to była Księżniczka. To był Byron. Ojcze, zawołała andromeda, Proszę, nie zabijaj ich, Proszę…
– No dobrze, rzekł mistrz. Ale tylko zostanie pięciu ludzi a reszta, albo zginie, albo przeprowadza się do Requii. Jest jóż większa, Ludzie nie muszą mieszkać w Chinkonie.
Przed stworzeniem drumineshire, requia była tak samo mała jak to miasto, jak mniemam. Paru ludzi przyszło szybko do Chinkonu i przeprowadziło się do requii. Jóż budownicy zbudowali domy, a Mistrz narysował i zbudował karczmę Recveem. Ja wyprowadziłem się wraz z nimi. Nazywam się ondermore. Księżniczkę zostawiłem samą w requii, niech patrzy na te piękne widoki. Niech cieszy się świerzym powietrzem. Ale od tej pory, zacząłem nienawidzić mistrza. Mówią, że nazywają go oghmą. Były też jakieś plotki o świecie na zewnątrz. Bez tego okropnego smoka.
Oghma: Kiedy narysowałem moją ukochaną córkę w oprogramowaniu, byłem podekscytowany komputerem, jaki udało mi się zrobić. Ten świat, myślę sobie, będzie piękny. Moja córka będzie księżniczką. Będzie mieć służbę, będzie mieć wszystko czego sobie będzie życzyć. Moja ukochana córka, Andromeda, Córka najbardziej twórczego i najbardziej aktywnego artysty wszechczasów z Konduanu. Udało mi się stworzyć coś, czego nikt inny nie prubował. Ten świat nazywać się będzie requiem. Requiem dla tego, że niestety moja córka, Andromeda, Umarła. i dzięki niej powstaje ten piękny świat. Będę musiał jeszcze zrobić strażnika, żeby nikt nie zniszczył tego cudownego dzieła, i żeby moja Andromeda żyła. Żeby requiem istniało. Obiecałem Andromedzie, że to będzie piękny, artystyczny świat. Piękniejszy nawet od niektórych obrazów w muzeum sztuki w Konduan. Postanowiłem wrzucić dysk z rysunkiem requiem. To była na razie Andromeda. Wyglądała tak, jak przed tem, kiedy musiała iść do tego przeklętego oceanu. Przed tym przeklętym sztormem. Miała jeansy, koszulkę z narysowanym wishthaugiem, Dla mnie ona wyglądała tak pięknie jak wishthaugh, długie włosy, była szczupła i uśmiechała się.
– Andromedo, Czy słyszysz mnie?
– Tato, Gdzie ja jestem? Dla czego nie ma nic w około mnie? Rzekł głos dochodzący z maszyny, aczkolwiek nieprzytłumiony. Ty jesteś w lepszym świecie, który, zgodnie z obietnicą, zrobiłem, Dla ciebie. Córuś
Miałem jeszcze rysunek bardzo małego miasteczka. Nazwałem go requią. Wrzuciłem dysk z tym.
– Oo. Jakie to wszystko piękne, drzewa, domy, – Rzekła andromeda.
To jest piękne. Rzekłem. To jest na prawdę sztuka nad sztuki. Kto chciałby zniszczyć takie piękne, i z czystego serca zrobione. Zrobiony, mój świat, jaki wyobrażałem sobie i w jakim żyje Andromeda. I tak powstał zaczątek requiem, Którą była Sama Andromeda Masterson. Przyszła księżniczka Requii