tajemnice azteków rozdział 2. W labiryncie

Joy wstał, trzymając zimny, ciężki miecz z wygrawerowanym napisem w nahuatl, języku Azteków: Potężny władca w ciąż żyje. Następnie wstał, i poszedł w stronę kamiennych drzwi.
Pomyślał sobie: Czyli naprawdę, labirynt Montezumy III istnieje, wciąż nie mogę w to uwierzyć. Jak zdobędę ten skarb, będę bogaaaty, moja rodzina już nie będzie umierać z głodu.
Na kamiennych drzwiach wisiała tabliczka: Jeśli przyszedłeś po skarb i myślisz tylko o sobie, człowiecze, będziesz przeklęty lub niechybnie zginiesz. Napis był w nahuatl, pod spodem było tłumaczenie hiszpańskie. Joy jednak zrozumiał ten napis, nahuatl uczył się hobbystycznie w domu, chociaż nie wszystko rozumiał, a hiszpańskiego uczył się w szkole podstawowej, od pierwszej klasy. Otworzył kamienne drzwi.
Drzwi automatycznie się zamknęły, Znalazł się w korytarzu. Na ścianie po prawej stronie była zawieszona pochodnia, a na podłodze leżała paczka zapałek. Z kąd zapałki w starej jak świat świątyni asteków? Pomyślał. Ale wiedział, że to jest mu potrzebne. Więdz wziął pochodnię i schował w torebce, Zapałki wziął do kieszeni spodni i ruszył w drogę.
Kilka minut potem potknął się o kamienne schody, które prowadziły w dół, Szedł, szedł, i szedł tymi schodami i zauważył kilka szkieletów patrolujących korytarz.
Te szkielety wyglądały znajomo. Sławny archeolog William Grossing, arogancki i skąpy człowiek. Paru mniej ważnych konkwistadorów i syn samego hernana korteza.
Poczuł, że raczej z niego szermierz był marny, Ale musiał zamachnąć się mieczem. Miecz, co dziwne, był dobrze wyważony w dłoni, szkielety nie zwróciły na razie uwagi. Chciał zrobić ostatni krok w dół, gdy nagle Montezuma przemówił.
Widzisz, Mój chłopcze, Ci, zginęli na początku. Może będziesz następny, kiedy szkielety się tobą zajmą. Chciałeś skarb, To masz go. Chcesz go przywłaszczyć dla siebie, jak konkwistadorzy. Moje imperium, jak wiesz, było potężnym imperium. Miałem pałac w tenohtitlan, To było bardzo potężne miasto. Ale biali ludzie przypłynęli do nas, zarazili chorobami białych ludzi, i wyrżnęli moich ludzi za parszywe złoto. Wy, biali, chcecie złota. Ale jedyne prawdziwe, asteckie złoto jest schowane, Przed konkwistadorami, I przed wami, białymi archeologami.
– Ale ja nie jestem taki jak inni! – Zakrzyknął
– Jesteś jesteś, Zachłanny chłopcze. Po co czytałeś naszą historię, i po co grzebałeś w archiwum w Meksyku na wakacjach, szukając lokalizacji ukrytego labiryntu? Odpowiem ci na to pytanie. Chciałeś znaleźć to, żeby zdobyć skarb, chłystku.
Jeśli jakimś cudem będziesz blisko skarbów, To dopilnuję tego, żeby to nie było takie łatwe. Dopilnuję tego, żebyś nie powiedział nikomu, co widziałeś i będziesz widzieć i dopilnuję również tego, aby bogowie wzięli cię do swej niechlubnej siedziby, jak szkielety, lub inne stwory przygotują ofiarę z ciebie, na piramidzie słońca. Żegnaj, chłystku.
I z tymi słowy, montezuma znikł tak, jak się pojawił. Joy zrobił krok w dół. Wtedy szkielety zaczęły nań szarżować, 1 trzymał karabin maszynowy, a drógi miecz.
Wiem – Pomyślał joy – Ten z karabinem zginie od mego miecza, a ten z mieczem, On jest powolny, Przeskoczę go lub ucieknę
Szkielet jóż zaczął odbezpieczać karabin, ale joy był szybszy, Zamachnął się mieczem z całej siły, Trafił szkielet w żebra. Po kilku sekundach dźgnięty szkielet zamienił się w górę kości z głośnym trzaskiem. Niezauważył jednak czającego się z tyłu szkieletu ze sztyletem, który to ciął joyego w łopatki i próbował trafić w kark, ale po prostu był za niski. Joy szybko się obrócił, zamachnął się pięścią i dał karłowi solidne uderzenie w głowę.
– Czyli ten korytarz ma 2 rozwidlenia. Z tyłu na krawacie sztyletnika powieszony został niebieski klucz. Joy wziął go, I postanowił ruszać dalej